انصاریان؛ احیاگر اسطوره مادر - وبلاگ چاپارها

به گزارش وبلاگ چاپارها، رضا شجیع رییس انجمن علمی مدیریت ورزشی تهران، عضو کمیته ورزش کمیسیون ملی یونسکو و عضو کرسی سلامت اجتماعی یونسکو در دانشگاه تهران در یادداشتی که در اختیار گروه ورزشی مهر قرار گرفته نوشته است:

انسان اولیه در مواجهه با طبیعت پیرامون خود و برای تحمل آن دست به خلق اسطوره زد. اسطوره های اولیه همگی بر آفرینش، ارتباط انسان با آسمان و زمین، نوع پیدایش درختان، مرگ، جاودانگی و مفهومی به نام عشق دلالت داشتند. اما این مفاهیم کم کم به روز شدند، تا جایی که در قرن بیستم، جامعه شناسان متوجه شدند که اسطوره ها صرفاً داستان هایی خیالی نیستند.

از مهمترین کارکردهای تاریخی اسطوره این است که اسطوره ها نگهبانان پرهیزه ها (بایدها و نبایدهای) یک ملت هستند و در میان این بایدها و نبایدها؛ حفظ شأن و منزلت مادر پرهیزه ای بسیار مهم و حیاتی محسوب می گردد.

اسطوره مادر؛ اسطوره ای دیرینه در فرهنگ ایران زمین است که از دیرباز با فرهنگ ایرانیان عجین بوده است. از گزارش زایش قهرمانان مذکر از مادرانی قدرتمند گرفته تا داستان پوریای ولی که مهر مادری مشخصاً سرنوشت داستان پهلوان را تغییر می دهد.

این اسطوره به حدی مهم است که حتی در فرایند ملت سازی هم کاربرد دارد. بندیکت آندرسون در کتاب جماعت های خیالی می گوید؛ قاره اروپا که حتی اسمش به نام یک مادر اسطوره ای به اسم اروپا دلالت دارد؛ در یک بستر خیالی و اسطوره ای خلق شد و آن ها (اروپاییان) هر زمان که خواستند دست به ملت سازی بزنند، به دامن اسطوره مادر پناه بردند.

اما سوال این است که آیا اسطوره ها تا ابد بر بنای نگهبانی خود پایبندند؟! نتایج مطالعات اخیر جامعه شناختی نشان می دهد که صندلی مادر و احترام به اسطوره مادر در فرهنگ ایرانی رو به افول است.

مهمترین نشانه آن طی صد سال اخیر؛ ظهور و بروز واژه مادر در فحش ها و خشونت های کلامی است. نتایج یک مطالعه بسیار مهم در خصوص خشونت های کلامی ایرانیان نشان می دهد که فحش برای اثرگذاری حداکثری بر مخاطب؛ نیازمند ترکیب دو امر (معنای) مقدس و نامقدس است و این اکثراً واژه مادر است که به عنوان امر مقدس، ترکیب دوگانه مذکور را تکمیل می نماید. نتیجه اینکه طی صد سال گذشته شاهد تقلیل و شکسته شدن تابوی مادر در فرهنگ ایرانی هستیم.

علی انصاریان به عنوان حامی مادر، معنا و اسطوره ای را برایمان زنده کرد که هزاران ساعت آموزش، تبلیغات و برنامه فرهنگی، توان چنین کاری را نداشت.

او رفت؛ اما خود به احیاگر و نگهبان اسطوره مادر تبدیل شد. او رفت تا ساختار احساسات جامعه را تکان دهد؛ او رفت تا به ما بیاموزد ستایشگر مادر و ریشه هایمان باشیم. جامعه ای که ستایشگر مادر نباشد؛ ستایشگر هیچ نعمت دیگری نخواهد بود.