کتابفروشی سیار از کی در دارالخلافه باب شد؟ ، کتاب باز ها از شهر چشمه ها و عسل به تهران آمدند - وبلاگ چاپارها

به گزارش وبلاگ چاپارها، این روز ها در میان ده ها فروشنده دوره گرد در مترو که از شیر مرغ تا جان آدمیزاد می فروشند، تک وتوک فروشندگانی پیدا می شوند که کوله باری پر از کتاب را از این واگن به آن قطار می برند.

به گزارش همشهری آنلاین، بد نیست بدانید که کتابفروشی سیار پدیده جدیدی نیست و قدمتش به دوره ناصرالدین شاه قاجار می رسد. در سال 1230 شمسی و پس از تاسیس دارالفنون به عنوان مرکز علمی مدرن، احتیاج به کتاب خیلی بیشتر از گذشته احساس شد. در این حال و هوا بود که ناصرالدین شاه دستور راه اندازی چاپخانه سلطنتی را صادر کرد.

پس از آن تعداد چاپخانه های خصوصی افزایش پیدا کرد و ناشران تصمیم گرفتند در کنار انتشارات، کتابفروشی های خود را هم دایر نمایند. وقتی رقابت بر سر فروش کتاب بالا گرفت، بعضی ناشران و کتابفروشان برای رونق کارشان به خانه های مردم می رفتند و کتاب هایشان را حضوری می فروختند و این گونه بود که کتابفروشی سیار هم رواج یافت. البته دوره گرد هایی بودند که به اهل علم و سیاست و فرهنگ کتاب می فروختند و به قولی، کار فرهنگی می کردند.

پاتوق کتابفروش ها

طبق اسناد، در تهران قدیم بیشتر کتابفروشان ثابت و دوره گرد اهل خوانسار بودند. در بین آن ها حاج ملا صادق خوانساری، حاج ملا خوانساری، آشیخ رضا، حاج محمدمهدی کتاب فروش خوانساری و میرزا علی اکبر خوانساری که هنوز چراغ کتابفروشی اش در خیابان 15 خرداد تهران روشن است، از جمله کتابفروشان و ناشران قدیمی بازار تهران و خیابان های اطراف بودند. مراکز اصلی فروش کتاب و پاتوق دوره گردان کتاب فروش هم جلوخان مسجد شاه، بازار حلبی سازها، سرای امیر، بازار بین الحرمین، تیمچه حاجب الدوله و بعد ها خیابان های ناصریه، صوراسرافیل و باب همایون بود.

کتاب های مذهبی پرفروش بود

اما ساکنان دارالخلافه بیشتر چه کتاب هایی می خواندند؟ به گواه اسناد، در آن روزگار کتاب های مذهبی بیشترین هوادار را بین اقشار مختلف جامعه داشت. بعد از آن دیوان حافظ، مثنوی معنوی، تاریخ بیهقی، شاهنامه امیربهادر و زادالمعاد علامه مجلسی از جمله کتاب های چاپی و نسخه های خطی بود که به وسیله کتابفروشان و فروشندگان دوره گرد خرید و فروش می شد.