شکارچیان نهنگ، چه کسانی هستند؟ - وبلاگ چاپارها

به گزارش وبلاگ چاپارها، شاید به جرأت بتوان گفت شکارچیان نهنگ یکی از شجاع ترین وبی رحم ترین صیادان روی زمین هستند؛ آنها یک تنه به استقبال خطر می روند.

به گزارش وبلاگ چاپارها، این افراد که بیشتر در قبیله هایی زندگی می نمایند که با کمترین تجهیزات شکار دست به این کار خطرناک می زنند بیشتر برای اینکه به سایر هم قبیله ای هایشان نشان بدهند که قدرت و شجاعت زیادی دارند به شکار نهنگ می روند. هیولایی که می تواند با یک ضربه دمش همه آنها را به کام مرگ بفرستد.

شکارچیان لامالیرا

هنوز با گذشت صدها سال، سبک زندگی روستاییان لامالیرا که در بخش جنوبی جزیره لیمباتا در اندونزی زندگی می نمایند تغییر ننموده است. طناب، قایق های چوبی و نیزه های معمولی تنها تجهیزاتی هستند که روستاییان با آن به نبرد نهنگ عنبر می روند و با گذشت قرن ها این روش قدیمی هنوز کاربردی ترین روش برای تهیه غذای مورد احتیاج مردم روستا به شمار می رود. یکی از دلایلی که ساکنان این منطقه به شکار نهنگ می روند مناسب نبودن خاک منطقه برای کشاورزی است و برای همین مردم برای تامین خوراک خود به شکار موجودات دریایی از جمله نیزه ماهی، ماهی تن، ماهی برقی، لاک پشت های دریایی، هشت پا و خرچنگ وابسته شده اند.

گروهی از ماهیگیران حرفه ای این روستا به شکار نهنگ عنبر 22 متری می روند تا آذوقه کافی برای خوراک مردم روستا فراهم نمایند. البته تصور نکنید که آنها با اسلحه و تفنگ، نهنگ شکار می نمایند بلکه مردم این روستا همچنان از روش های سنتی و قدیمی برای شکار بزرگترین موجود دریا استفاده می نمایند. لحظه شکار نهنگ عنبر یکی از تماشای ترین صحنه های شکار در دریا به شمار می رود. شاید باور نکنید اما گاهی اوقات شکار از قایق های چوبی و کوچک ماهیگیران بزرگتر است و با این حال، ماهیگیران باز هم دل به خطر می زنند.

هنگامی که وقت شکار نهنگ فرا می رسد ماهیگیران با تجربه روستا که سال هاست به شکار نهنگ می روند خود را آماده یک شکار پرهیجان دیگر می نمایند. دو قایق از مردان ماهیگیر راهی دریا می شوند، آنها شش ساعت تمام نیزه به دست برای شکار کردن نهنگ عنبر در آب می مانند و در آخر با شیوه ای عجیب طعمه غول پیکر خود را به کام مرگ می کشانند.

قایق ها را به آب بیندازید

قایق های بادبانی شکارچیان نهنگ اندونزیایی، ساخته دست روستاییان است و بادبان های این قایق از برگ های گیاهان بومی منطقه ساخته شده است و در ساخت این بادبان ها از میله آهنی استفاده نشده و حتی یک میخ هم برای اتصال بادبان ها کوبیده نشده است.

ناب هایی که برای شکار نهنگ به نیزه ها متصل می نمایند از برگ درخت خرما بافته شده است. لیفا نو که به زبان محلی به معنی فصل دریا است از ماه می شروع می شود و تا اکتبر ادامه دارد. و این فصل مهمترین فصل شکار نهنگ هاست. البته ساکنان لامالیرا در این فصل فقط نهنگ ها را شکار نمی نمایند بلکه در میان امواج آرام دریا به نبرد دیگر ساکنان دریا از جمله کوسه ها و دلفین ها نیز می روند.

هرچند روش شکار نهنگ لامالیرایی ها یکی از قدیمی ترین و عجیب ترین روش های شکار این غول دریا به شمار می رود اما همین قدیمی بودن روش شکار باعث ایجاد نگرانی های بسیاری در بین ساکنان روستا شده است زیرا در پنج سال گذشته این روش شکار پیروزیت چندانی نداشته و به عنوان مثال سال گذشته شکارچیان نهنگ روستا پیروز شدند تنها سه نهنگ را به دام بیندازند. علت عدم پیروزیت از نظر روستاییان منطقه نبود اتحاد بین قبیله های مختلف است و هر قبیله ساز خود را می زند و ترجیح می دهند به تنهایی به شکار بروند.

ماهیگیران دریای ساوو

شکار نهنگ در دریای ساوو در جنوب شرق آسیا یک سنت قدیمی به شمار می رود که همه جنبه های زندگی ساکنان منطقه به آن وابسته است. مردم بومی بر این باورند که بین زندگی آنها، دریا و جزیره، یک نوع هماهنگی خاصی برقرار است. آنها می گویند که اگر در زمین بین قبیله ها صلح برقرار باشد باعث می شود تا شکار در دریا آسان تر شود و اگر شکارچی نهنگ در دلش دشمنی با کسی داشته باشد مطمئنا قایقش در طول شکار با حوادث پیش بینی نشده ای روبرو خواهد شد.

پیش به سوی نهنگ

وقتی نهنگ عنبر در آب دیده می شود، لامافاها که راهنمایی نمایندگان و صاحبان قایق و در اصل شکارچی نهنگ هستند به سمت نهنگ می روند و از دو سمت تا جایی که می توانند به حیوان نزدیک می شوند. لامافاها از شش ماه پیش از شروع فصل شکار از انجام برخی از کارها خودداری می نمایند این یک آیین همیشگی برای شمار نهنگ در بین مردم روستاست.

بعلاوه آنها در طول سفر به هیچ عنوان اجازه خوابیدن ندارند. رافینوس سانگا سولانا یکی از لامافاهای مشهور روستای لامالیراست. این مرد 47 ساله تا به امروز 35 عنبر نهنگ را شکار نموده و حضور او در فصل شکار همراه ماهیگیران به آنها قوت قلب می بخشد و این اطمینان را به ماهیگیران می دهد که شکار خوبی را در پیش دارند. قایق رافینوس با گنجایش 16 نفر دالو تین نام دارد و همه شکارچیان نهنگ این قایق را به خوبی می شناسند. به محض اینکه لامافا در موقعیت مناسب قرار می گیرد درحالی که یک کیفا - نیزه ای از چوب بامبو با تیغه آهنی را در دست دارد با یک خیز بلند به طرف نهنگ حمله ور می شود و غول دریا را زخمی می نماید. پس از اینکه نهنگ عنبر اولین زخم را برداشت، لامافا فورا شناکنان به سمت قایق برمی شود تا نیزه به دست، حمله های دیگری را انجام دهد.

هرچند لامافا اولین ضربه را به نهنگ وارد می نماید اما این شکار یک کارگروهی است. پس از وارد آمدن اولین ضربات، دیگر ماهیگیران با چاقویی که در دست دارند حملات بیشتری می نمایند و بعد نهنگ غول پیکر را طناب پیچ می نمایند و آن را به قایق های کوچک خود می بندند و به سمت ساحل رهسپار می شوند. این درحالی است که هر لحظه امکان واژگون شدن قایق از طریق یک ضربه دم غول دریا وجود دارد اما با این حال این راهی است که آنها می بایست تا آخر ادامه دهند.

درحالی که قایق از یک جت اسکی هم سریع تر حرکت می نماید تا احتمال واژگونی کمتر شود، نهنگ زخمی سعی می نماید قایق را به سمت آب بکشد و در این هنگام قایق هایی از قبیله های دیگر برای یاری به قایق در حال واژگونی می شتابند و هر طور شده نهنگ را مهار می نمایند و به ساحل می کشانند. هرچند چنین روش شکاری بسیار خشن به نظر می رسد اما رافینوس در این باره می گوید: ما هیچ راه دیگری برای زنده ماندن نداریم.

شکار نهنگ در ژاپن

شکار نهنگ در ژاپن در اوایل قرن دوازدهم شروع شد. تا قرن بیستم ژاپنی ها آن قدر در تجارت گوشت نهنگ غرق شده بودند که کمیسیون بین المللی شکار نهنگ دستور داد که فعالیت های این کشور در صید نهنگ می بایست زیر نظر این کمیسیون صورت بگیرد. ژاپن در تعهدنامه ای که به این کمیسیون داد قید کرد که شکار نهنگ را با هدف تحقیقات علمی انجام می دهد و به این ترتیب این کشور با چنین بهانه ای به صید نهنگ ادامه داد.

جالب است که گوشت نهنگ ها پس از شکار علمی به رستوران ها و مغازه دارها فروخته می شود و این درحالی است که افراد زیادی با روش عملکرد ژاپن در صید نهنگ ها مخالف هستند. یافته های باستان شناسی نشان می دهد که شکار نهنگ در این کشور به قرن دوازدهم باز می شود و شکارچیان نهنگ با نیزه به شکار با نهنگ ها می رفتند. در قرن شانزدهم ژاپنی ها تصمیم گرفتند که به صورت گروهی و سازماندهی شده به صید نهنگ بروند و آنها همچنان در این شکار خطرناک از نیزه استفاده می کردند، در قرن هفدهم روش های پیشرفته تری در این شکار به کار برده شد.

روش کار به این صورت بود که دیده بان هایی در ساحل نگهبانی می دادند. آنها به محض تماشا یک نهنگ، خبر را به شکارچیان می دادند قایق ها به آب انداخته می شد و شکارچیان نهنگ، نیزه به دست سراغ حیوان بزرگ الجثه می رفتند. بعدها فردی به نام وادا کاکومان یوریهارو روش استفاده از تور را که آمیتوری شیکی نام داشت، در شکار نهنگ ابداع کرد.

هرچند هدف اصلی از شکار نهنگ استفاده از گوشت آن بود اما شکار این حیوان فایده های دیگری هم برای ژاپنی ها داشت. از چربی این حیوان روغن چراغ و صابون و دیگر چیزها را تهیه می کردند.

نهنگ گیری مدرن

جورو اوکا در ژاپن به عنوان پدر شکار نهنگ شناخته شده است. او که از شکارچیان حرفه ای نهنگ بود در قرن نوزدهم به همراه دیگر دانشجویان ژاپنی به آمریکا فرستاده شد تا در آنجا روش های مدرن شکار نهنگ به آنها آموزش داده شود. اوکا روش نروژی را به جای سیستم قدیمی شکار نهنگ در ژاپن به کار برد. در این روش از کشتی های بزرگ، توپ های جنگی و نیزه هایی که قابلیت انفجار دارد استفاده می شود و وقتی نیزه به سمت حیوان شلیک می شود با انفجاری که به وجود می آورد جانور بیچاره را از حرکت بازمی دارد.

اسکیموهای شکارچی

هر بهار، نهنگ های قطبی از دریای برینگ در شمال اقیانوس آرام به منطقه چوکچی و از آنجا به آب های سواحل شمالی آلاسکا در بیفورت یعنی منطقه آب های تابستانی در بالای کانادا می رسند.

هزاران سال است که نهنگ های مهاجر در راه با اسکیموهای شکارچی قبیله اینوپیات روبه رو می شوند.

اسکیموها به محض تماشا اولین نهنگ، سوار بر قایق هایی که از پوست خرس قطبی و دیگر حیوانات قطبی ساخته شده به سمت نهنگ پیش می روند. شکارچیان نهنگ، با نیزه هایی که در دست دارند به نهنگ قطبی حمله می نمایند و آن قدر ضربه به بدن جانور وارد می آورند تا حیوان نسبتا بی حرکت در آب شناور می شود. حالا وقت آن است تا نهنگ را با طناب هایی که دور آن پیچیده اند به ساحل یعنی جایی که گروه دیگری در انتظار هستند بکشند و هر یک سهم خود را از این شکار بزرگ بردارند.

سرخپوست های ماکا

سرخپوست های ماکا قرن هاست که به شکار نهنگ مشغولند. این شکار یکی از شکارهای سنتی این قبیله ساکن در خلیج نی در اقیانوس آرام به شمار می رود. پیش از شکار، هر یک از شکارچیان نهنگ به تنهایی خود را برای این نمایش خطرناک آماه می نمایند. هر یک از شکارچیان در خلوت به انجام آیین سنتی خود می پردازد تا قدرت رویارویی با این شکار قوی را داشته باشند. ماه ها و هفته ها می گذرد و شکارچیان با انجام مراسم خاص، روح خود را آماده این نبرد بزرگ می نمایند. مردان شکارچی منتظر زمان مناسب می نشینند تا اقیانوس آرام شود.

هشت نفر سوار یک قایق می شوند و پس از یک روز دریانوردی به جایی که نهنگ های بسیاری در آنجا هستند می رسند. قایقران ها به آرامی نزدیک نهنگ ها می شوند و نوع تنفس آنها را به دقت آنالیز می نمایند. آنها از روی تجربه به خوبی می دانند که چه زمانی برای شکار مناسب است. وقتی نفسگیری نهنگ تمام می شود و به زیر آب می رود نوبت بعدی که بالا بیاید زمان حمله است.

وقتی نهنگ دوباره به سطح آب می آید قایق شکارچی ها در طرف چپ حیوان قرار گرفته و سرعتشان دقیقا برابر با سرعت حرکت نهنگ است. در این هنگام سیل نیزه ها به سمت شکار روانه می شود و به محض اصابت نیزه ها به نهنگ شکارچیان تا جایی که می توانند قایق را از نهنگ دور می نمایند تا مبادا به علت تکان های شدید جانور، در آب غرق شوند. ضربه ای که یکی از شکارچی ها به باله نهنگ وارد می نماید باعث می شود تا حرکت آن آرام تر شود.

هنگ مجروح که دیگر توان مقاومت ندارد، وقتی روی آب شناور شد با وجود فرو رفتن نیزه ها در بدنش هنوز زنده است. در این لحظه، شکارچیان، نهنگ را آسوده می گذارند تا حیوان از کوشش برای نجات خسته شود تا آنها بتوانند آن را به هرجا که بخواهند بکشند.

در این هنگام شکارچیان میله هایی از چوب به طول چهار تا شش متر را وارد سوراخ هایی می نمایند که در انتهای نیزه های متصل به نهنگ واقع شده است و با پیچاندن آن کاری می نمایند تا نیزه ها در بدن نهنگ محکم تر شوند. اما در این بین ممکن است باز هم نهنگ تکان بخورد که در این هنگام شکارچیان ترجیح می دهند نیزه را رها نمایند تا مبادا به قایق صدمه ای وارد آید. اما این کار یک مزیت دارد و آن اینکه سر نیزه ها در جای دلخواه ثابت می شود تا کشیدن نهنگ آسان تر شود.

وقتی نزدیک ساحل می رسند چند شکارچی به داخل آب شیرجه می زنند و درحالی که طناب های متصل به نهنگ را با خود دارند به سمت ساحل شنا می نمایند. البته دهان نهنگ را محکم بسته اند تا مبادا شکم جانور پر از آب شود و شناگران را غرق کند. وقتی شکارچیان به ساحل می رسند روستاییان برای آنها آواز استقبال در مدح قدرتشان می خوانند.